Wanneer dit by Afrikaanse dramas kom, sit kykNET weinig die pot mis: Fynskrif, Die Boekklub; of dink terug aan Orion met Neil Sandilands se vertolking van geteisterde, selfvernietigende ex-cop Zatoplek van Heerden. Só ook dan met Spoorloos, nou in sy derde seisoen, wat die anthology-formaat gebruik om raaisels rondom raaisels rondom raaisels te draai, daaraan te karring en uiteindelik die boute losmaak vir die Big Reveal(s).
Soos American Horror Story, The Sinner en True Detective is elke seisoen ’n standalone-storie wat niks te make het met dit wat voor, of na, dit kom nie. ’n Nuwe seisoen beteken onbekende karakters, en ’n splinternuwe storielyn. Maar hoekom dit dan nie elke keer ’n nuwe naam gee en dit ’n onafhanklike reeks maak nie? Volgens Spoorloos se regisseur, Christo Davids, is dit juis uit nuuskierigheid wat kykers sal terugkeer.
“Dit was Ilse van Hemert (draaiboekskrywer) se plan. Die DNA van elke reeks bly dieselfde, maar die storie verander,” sê hy. “Ek dink dit gee ’n geleentheid aan die gehoor om elke keer ’n nuwe storie te beleef. Mense geniet dit baie en sien uit na wat die volgende raaisel wat hulle moet oplos gaan wees.”
Ek stem met Christo, maar dit is nou ás jy die raaisel kán oplos, want met Spoorloos dink ek elke episode dat ek weet wat gaan vir wat en dat my teorie in die volgende episode bevestig sal word…Uhm…Toe nou nooit nie. En dit is die magic van Spoorloos: even when you think you have it, you don’t, you really don’t!
In Spoorloos: Steynhof neem die storielyn vir ons na Steynhof, ’n spoggerige familieplaas in die Noord-Kaap, waar ’n baba en haar oppasser spoorloos in die nag verdwyn en die babatjie se ouers dood aangetref is. En só begin die vrae terg: Wat het gebeur? Waar is hulle nou? Is die babatjie veilig?
Dis nie die tipe reeks, á la Grey’s Anatomy, waar jy ’n episode kan mis en bloot weer by ’n ander inspring nie. Liefs nie, want jy sal nooit jou pad uit daai doolhof vind nie.
Die reeks begin met Adri van Tonder (vertolk deur Jane de Wet) wat wéér by ’n nuwe skool ingeskryf word nadat haar ma Therese (vertolk deur Franci Swanepoel) nie ’n geboortesertifikaat vir haar kan verskaf nie. By die skool ontmoet Adri vir Xander (vertolk deur Brent Vermeulen), ’n outistiese seun wat homself speurder hou en self ondersoek instel om antwoorde vir die vrae rondom haar geboortesertifikaat te vind. Dis Xander wat dan Adri se hele wêreld op sy kop draai wanneer hy met haar deel dat sy dalk nié Therese se wettige kind is nie.
En…dít is al wat ek oor die storielyn kan verklap, want soos met die vorige seisoene, Spoorloos en Spoorloos: Heksejag, begin die raaiselreis reeds die oomblik wat die eerste toneel oor die skerm flits. Dis nie die tipe reeks, á la Grey’s Anatomy, waar jy ’n episode kan mis en bloot weer by ’n ander inspring nie. Liefs nie, want jy sal nooit jou pad uit daai doolhof vind nie. Die pas is snel, die kinkels oorvloedig. Jy moet byhou. Konsentreer en verbeel dat jy Sherlock Holmes of Detective Clouseau is. Skryf die leidrade neer, teken kaarte – it gets messy! En dís die lekkerte wat die reeks se vertellers vir jou geskep het – jy is werklik vas in hul fynbeplande, angsbevange greep.
Die rolverdeling is weereens ongelooflik en die akteurs vertolk hul karakters met diepe oortuiging, veral Brent Vermeulen, wat net ongelooflik is in die rol van outistiese Xander. Dit laat my onmiddellik dink aan Dr. Shaun Murphy wat deur Eddie Highmore gespeel word in die Amerikaanse drama The Good Doctor (nog ’n reeks wat jy beslis nie moet misloop as jy dit nog nie gekyk het nie).
Ander bekende gesigte wat jy hierdie seisoen sien, is Vinette Ebrahim, Kim Cloete, Diaan Lawrenson, Stiaan Smith, Wayne van Rooyen en Anro Marias. Daar is ook nuwe talent waarvoor jy moet uitkyk, want ek dink ons gaan hulle beslis meer sien.
- Spoorloos: Steynhof is ’n moet-kyk-lysie-reeks. Dis op DSTV Catch Up tot en met 26 Oktober, en dan gaan jy tot volgende jaar moet wag om dit met die eerste twee aflewerings, wat reeds op Showmax is, te binge.
